Na samo dno pixelowego piekła – Recenzja The Eternal Castle: Remastered

Gry niezależne od jakiegoś czasu nie cieszą się już taką popularnością, jak przed kilkoma laty. Nie jest również tajemnicą, że ogólnie gier przybywa w zastraszającym tempie. Dla przykładu w zeszłym roku na Steamie ukazało się około 9300 gier, co stanowi prawie 33% wszystkich gier wydanych kiedykolwiek na tej platformie (wystartowała w 2003 roku). Konsole również są oblegane, ale nie w takim stopniu jak rynek PC. Nie dziwi więc niesłabnąca moda na wszelkiego rodzaju remastery​, remaki​ czy po prostu odświeżone wersje kultowych gier sprzed lat. Kilka dni temu wziąłem pod lupę The Eternal Castle: Remastered, grę stworzoną przez kilkuosobowe studio, któremu przewodził Leonard Menchiari (wcześniej pracował on m.in. przy RIOT – Civil Unrest).

The Eternal Castle: Remastered jak sama nazwa wskazuje miało być rzekomo wersją zremasterowaną gry pochodzącej oryginalnie z 1987 roku. Niestety szybko okazało się, że tytuł ten prawdopodobnie nigdy nie istniał. Sam twórca dorzucił jeszcze opowieść o zaginionej dyskietce sprzed lat i część graczy uwierzyła, ale… wszystko to okazało się jedynie sprytnie zaplanowaną akcją marketingową. Całość jest o tyle warta uwagi, że już w 2016 roku ktoś wrzucił na forum RGB Classic Games informacje o grze The Eternal Castle z 1987 roku, ale dziwnym trafem nikomu nie udało się jej uruchomić, a w plikach gry zauważono sporo budzących wątpliwości elementów. Całą historię opisano przy okazji artykułu w serwisie Polygon, który polecam przeczytać do końca.

Sama gra utrzymana jest w stylistyce oldschoolowych tytułów (takich jak The Prince of Persia czy Another World), a w szczególności tych z czasów, gdy rządziły Amigi czy PC z systemem MS-DOS. Rozgrywka opiera się na przechodzeniu przez kolejne plansze, eliminowaniu przeciwników i odkrywaniu strzępków fabuły, która jest w zasadzie dość szczątkowa. Otoczenie potrafi być miejscami wręcz paskudnie brzydkie i pozbawione detali, by z kolei gdzie indziej zaskakiwać kolorystyką i wystrojem pixelowego świata. Osobiście nie jestem fanem gier z tamtego okresu, ale jak najbardziej doceniam styl graficzny specyficzny dla tamtych czasów, który był przecież dostosowany do możliwości ówczesnych komputerów. W pewnym stopniu czuć tutaj magię tamtych czasów.

Podsumowując. The Eternal Castle: Remastered może być trudne do oceny z kilku powodów. Z jednej strony mamy jawne oszustwo, okłamywanie graczy i bazowanie na ich „nostalgii” do minionych lat, natomiast z drugiej, interesującą retro-podróż do lat 80. – co samo w sobie jest dość ciekawym doświadczeniem. Tytuł ten jest więc w stanie się obronić i może być wartą uwagi propozycją dla osób chcących poczuć klimat zamierzchłych czasów. Napisy końcowe zobaczyłem po nieco ponad 2 godzinach zabawy, ale przy tytule za kilkadziesiąt złotych można to przełknąć. SteamSpy aktualnie pokazuje 3 tys. sprzedanych sztuk, jest więc bez szału. Gra ma jednak potencjał i mam nadzieję, że twórcy będą mieli okazję stworzyć kolejne tytuły, za co trzymam kciuki!

Plusy: + zdecydowanie czuć klimat retro świata + nawiązuje do tytułów z lat 80. i początku 90. + niezła ścieżka dźwiękowa

Minusy: – remaster gry, która nigdy nie istniała – niektóre lokacje się ubogie w detale – nijaka fabuła i główni bohaterowie – do ukończenia w 2 godziny – sterowanie potrafi wkurzyć

Ocena: 6.5 / 10